Kampinoski Park Narodowy

Obejmuje tereny Puszczy Kampinoskiej w pradolinie Wisły, w zachodniej części Kotliny Warszawskiej. W puszczy, która jest pozostałością po Puszczy Mazowieckiej, zaczęto karczowanie polan, uprawę ziemi i budowę osad w XVII w. Osady rozrastały się w miarę powiększania areału rolnego. W XX wieku sytuacja uległa zmianie. Od końca lat 70. ziemia jest wykupywana przez KPN i stopniowo zalesiana, a osadnictwo ograniczane. Na odtworzenie boru potrzeba 150 lat, by powstał najbardziej cenny drzewostan grądowy – 350 do 400 lat. Powierzchnia parku wynosi 38 544 ha, powierzchnia otuliny 37 756 ha.

Wydmy powstałe w pradolinie Wisły i obszary bagienne są najbardziej charakterystycznymi elementami tutejszego krajobrazu. Wydmy Parku uważane są za najlepiej zachowany kompleks wydm śródlądowych w skali Europy. Tak kontrastowe środowiska sprzyjają różnorodności świata roślin i zwierząt. Bagna porośnięte są roślinnością łąkową, turzycami, zaroślami i lasami bagiennymi, do których należą występujące w Parku lasy olsowe i łęgowe. Najczęściej spotykanym w Puszczy Kampinoskiej zespołem leśnym jest kontynentalny bór sosnowy świeży. Z dębów stanowiących tu ważną domieszkę – około 10% – występują trzy gatunki, dwa rodzime: dąb szypułkowy i dąb bezszypułkowy oraz pochodzący z Ameryki dąb czerwony.



Park i dolina nieuregulowanej Wisły ze starorzeczami, piaszczystymi łachami, wyspami i zaroślami stanowią ważne miejsce bytowania wielu zwierząt. Wśród nich znajdują się gatunki przywrócone naturze: łoś – będący symbolem parku, bóbr oraz ryś.

Tereny Parku mają bogatą historię, związaną z walkami o niepodległość. Miały tu miejsce walki powstańcze w 1794 i 1863 r., walki armii "Poznań" we wrześniu 1939 r., a także walki w 1944 r. Znajdują się tu: mogiły powstańców z 1863 r., cmentarz partyzantów, cmentarz w Palmirach osób rozstrzelanych w latach 1939-1944.

Na terenie parku dozwolona jest turystyka piesza, rowerowa i konna. Służą jej znakowane szlaki turystyczne o długości około 360 km oraz Kampinoski Szlak Rowerowy o długości 144,5 km. W okresie wiosenno-letnim bardzo atrakcyjnym środkiem dojazdu na północno-zachodni skraj parku, do Wilczy Tułowskich, jest zabytkowa kolej wąskotorowa z Sochaczewa.

Obszar parku został uznany przez Parlament Europejski za ostoję ptaków o randze europejskiej. W 2000 KPN wraz z otuliną został wpisany na listę rezerwatów biosfery jako Rezerwat Biosfery "Puszcza Kampinoska". Strefę centralną rezerwatu tworzą obszary ochrony ścisłej parku, strefę buforową obszary ochrony częściowej i krajobrazowej, zaś strefą przejściową jest otulina.

Łoś w KPN

Żurawie koło OOŚ "Żurawiowe"

Ssaki:
łoś (od 1951 r.)
bóbr (od 1980 r.)
ryś (od 1992 r.)
wydra
kuna leśna
lis
jeż wschodni
jenot
sarna
jeleń
dzik
nietoperz
Flora 

drzewa:
dąb
brzoza
jesion
olcha
topola

relikty glacjalne:
chamedafne północna
zimoziół północny
goździk piaskowy
łyszczec baldachogronowy
sasanka łąkowa
wężymord stepowy
owsica łąkowa
wiśnia kwaśna

element subatlantycki:
goździeniec okółkowy
chroszcz nagołodygowy
skalnica ziarnista
wąkrota zwyczajna
prosiennicznik nagi
tomka oścista

gatunki subkontynentalne (oprócz ww. reliktów):
leniec bezpodkwiatkowy
krwawnik pannoński
kocanki piaskowe

i inne

gatunki górskie:
zaproć górska
paprotnik kolczysty
nerecznica górska
świerzbnica leśna
pępawa miękka

gatunki borealne i borealno- górskie m.in.:
wroniec widlasty
nerecznica grzebieniasta
wierzba czarniawa
pomocnik baldaszkowy